ΤΕΛΕΥΤΑΙΕΣ ΕΙΔΗΣΕΙΣ :
Μάϊκλ Μπρούνο...
Ο ισραηλινός οικονομολόγος Peter Michael Bruno (Εβραϊκά: מיכאל ברונו) γεννήθηκε στις 30 Ιουλίου του 1932 και πέθανε τα Χριστούγεννα (25η Δεκεμβρίου) του 1996.
Ήταν διοικητής της κεντρικής τράπεζας του Ισραήλ και πρώην επικεφαλής οικονομολόγος της Παγκόσμιας Τράπεζας. Το "έργο" του ήταν τόσο σημαντικό, που το πασίγνωστο για τις παρακρατικές και πάρα οικονομικές δραστηριότητές του "Ίδρυμα Rothchild" καθιέρωσε το ειδικό βραβείο "Michael Bruno" το οποίο απονέμεται φυσικά στους "ικανότερους" και "ευφυέστερους" οικονομικούς δολοφόνους της Παγκόσμιας Τραπεζοπιστωτικής Εξουσίας.
Σε μια διάλεξή του στο συνέδριο της Διεθνούς Οικονομική Ένωσης που έγινε στην Τύνιδα το 1995, ο Μπρούνο πληροφόρησε τους 500 συγκεντρωμένους οικονομολόγους από 68 χώρες, ότι αποκτούσε ολοένα και μεγαλύτερη αποδοχή "η ιδέα πως μια αρκετά μεγάλη κρίση μπορεί να συγκλονίσει απρόθυμους διαμορφωτές της πολιτικής, έτσι ώστε να θεσμοθετήσουν μεταρρυθμίσεις που θα αυξάνουν την παραγωγικότητα".
Ο Μπρούνο ανέφερε τη Λατινική Αμερική ως το "κατ΄εξοχήν παράδειγμα των ευεργετικών βαθιών κρίσεων", κάνοντας ιδιαίτερη μνεία στην Αργεντινή, όπου ο πρόεδρος Μένεμ και ο υπουργός οικονομικών Καβάγιο (σ.σ.: αυτόν δηλαδή που πρόσφατα μας παρουσίασε ο Παπαχελάς του Σκάϊ και του Σόρος ως πολύτιμο συμβουλάτορα) προωθούσαν τις ιδιωτικοποιήσεις "επωφελούμενοι από την περιρρέουσα ατμόσφαιρα της κατάστασης έκτακτης ανάγκης"
Υπό αυτό το πρίσμα, λοιπόν, οι διεθνείς παράγοντες έπρεπε να κάνουν ακόμα περισσότερα για να επωφεληθούν από τις υπάρχουσες οικονομικές κρίσεις με αποτέλεσμα να κόψουν προληπτικά την πρόσβαση στην οικονομική βοήθεια ώστε οι κρίσεις να επιδεινωθούν.
Παρότρυνε, δε, το ακροατήριο να αντιμετωπίσει μια τέτοια καταστροφή ως το πρώτο στάδιο της δημιουργίας... ΤΑ ΚΡΑΤΗ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΧΡΕΟΚΟΠΟΥΝ χάριν των ευκαιριών που δημιουργούνταν όταν θα ξαναχτίζονταν απο τα ερείπια...
Η φρικιαστική ομολογία του Ν. Μπαντού
(ήταν κάτι σαν τον σημερινό Τόμσεν)
"Σήμερα παραιτούμαι από το προσωπικό του ΔΝΤ, ύστερα από 12 χρόνια και έπειτα από 1000 ημέρες εργασίας στο εξωτερικό ως αξιωματούχος του ταμείου κατά τη διάρκεια των οποίων, με όπλα τα φάρμακά σας και τα κόλπα σας, εφορμούσα σαν γεράκι εναντίον των κυβερνήσεων και των λαών της Λατινικής Αμερικής, της Καραϊβικής και της Αφρικής.
Για μένα η παραίτησή μου είναι μια ανεκτίμητη απελευθέρωση, επειδή με αυτόν τον τρόπο κάνω το πρώτο μεγάλο βήμα που θα μου επιτρέψει να ελπίζω ότι θα μπορέσω να ξεπλύνω τα χέρια μου από αυτό που στα μάτια μου είναι το αίμα εκατομμυρίων φτωχών και πεινασμένων ανθρώπων (...)
Ξέρετε, το αίμα είναι τόσο πολύ, που κυλάει σε ποτάμι. Κι όταν στεγνώνει, σχηματίζει πάνω μου κρούστα. Μερικές φορές αισθάνομαι ότι δεν υπάρχει αρκετό σαπούνι σε ολόκληρο τον κόσμο για να καθαρισθώ από όλα όσα έκανα εν ονόματί σας"
Ο Μπαντού συνέχιζε τεκμηριώνοντας τις καταγγελίες του εναντίον του ΔΝΤ ότι χρησιμοποίησε τις στατιστικές ως "φονικά" όπλα. Παρέθετε λεπτομερή στοιχεία για το πώς, ως υπάλληλος του ΔΝΤ, είχε αναμιχθεί σε εσκεμμένα "στατιστικά σφάλματα" προκειμένου να διογκωθούν τα αριθμητικά στοιχεία στις εκθέσεις του Ταμείου ώστε η χώρα* να δείχνει πολύ λιγότερο σταθερή απ΄ότι ήταν στην πραγματικότητα...
Το ΔΝΤ είχε διογκώσει τα στατιστικά στοιχεία για το εργατικό κόστος με συνέπεια η παραγωγικότητα της χώρας* να φαίνεται πολύ χαμηλή, παρ΄όλο που το ΔΝΤ γνώριζε τα πραγματικά δεδομένα.
Σε μία άλλη περίπτωση, το ΔΝΤ "επινόησε κυριολεκτικά από το πουθενά, ένα τεράστιο απλήρωτο κρατικό χρέος" (σ.σ.*: στην λέξη "χώρα" μπορείτε να βάλετε εκτός από την Ελλάδα και όποια άλλη θέλετε αρκεί να έχει περάσει από εκεί το ΔΝΤ)...
Στην επιστολή του ο Μπαντού, που πέθανε το 2001, καθιστούσε σαφές ότι οι αντιρρήσεις του δεν αφορούσαν μόνο τον τρόπο αντιμετώπισης μιας χώρας από μια χούφτα αξιωματούχων. Αντιμετώπιζε ολόκληρο το πρόγραμμα των διαρθρωτικών προσαρμογών του ΔΝΤ ως μία μορφή μαζικών βασανιστηρίων καθώς "κυβερνήσεις και λαοί που ουρλιάζουν από τον πόνο υποχρεώνονται να γονατίζουν μπροστά μας τσακισμένοι, τρομοκρατημένοι και κομματιασμένοι, ικετεύοντας για ένα ίχνος λογικής και αξιοπρέπειας εκ μέρους μας. Όμως εμείς γελάμε απάνθρωπα στα μούτρα τους και τα βασανιστήρια συνεχίζονται αμείωτα."
Μετά τη δημοσίευση της επιστολής η κυβέρνηση του Τρινιντάτ και Τομπάγκο, ανέθεσε σε δύο ανεξάρτητες επιτροπές να διερευνήσουν τις κατηγορίες και διαπιστώθηκε ότι ήταν σωστές.
Το ΔΝΤ είχε διογκώσει και χαλκεύσει στατιστικά στοιχεία, με ολέθριες επιπτώσεις για τη χώρα...
(Από το βιβλίο της Ν.Klein "Το δόγμα του Σοκ" εκδ. Λιβάνη)
Εκεί πέρα, λοιπόν, στη Λατινική Αμερική, γινόντουσαν οι πρόβες για τα κοστουμάκια που έρχονται τώρα και μας τα φοράνε έτοιμα και καλοραμμένα σύμφωνα με τα γούστα τους αυτοί οι κυριλέδες. Όπως ακριβώς συνέβη και με τη δικτατορία το 1967, που μετέφεραν εδώ πέρα τα ίδια κόλπα που είχαν δοκιμαστεί πολύ παλιότερα πάνω στους λαούς της μακρινής Λατινικής Αμερικής.
Σε ένα άλλο άρθρο της η Ναόμι Κλάιν (ΝΑΟΜΙ ΚΛΑΪΝ: "Σας εκπαιδεύουν να αισθάνεστε ένοχοι" - «Σώσατε το ΔΝΤ από τη χρεοκοπία».), όπου γράφει μεταξύ άλλων:
«Παρακολουθώ από πολύ κοντά την ελληνική κρίση και φυσικά την παρέμβαση της τρόικας του ΔΝΤ, της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας» λέει στη συνέντευξη που παραχώρησε στο «Βήμα» η κυρία Κλάιν. «Αυτό που με εντυπωσίασε» σημειώνει, «ιδιαίτερα στην αρχή της κρίσης, ήταν ότι οι Έλληνες αντιστάθηκαν στα όσα πήγαιναν να τους επιβληθούν. Όταν μάλιστα και στις Ηνωμένες Πολιτείες είχαμε την κρίση με τις τράπεζες, επεσήμανα το γεγονός αυτό σε Αμερικανούς συνομιλητές μου».
Μετά βέβαια το κλίμα σταδιακά άλλαξε. «Οταν τα πράγματα δυσκόλεψαν, άρχισε η "εκπαίδευση". Κατ' αρχάς, το ΔΝΤ διέγνωσε ότι είστε άρρωστοι, ότι ο χαρακτήρας των Ελλήνων είναι άρρωστος. Και τώρα σας εκπαιδεύουν να αισθάνεστε ένοχοι γι αυτό που είστε. Πρόκειται για μια τακτική κοινωνικής παθολογίας, η οποία δεν περιορίζεται στην Ελλάδα. Επεκτείνεται και στις υπόλοιπες χώρες του μεσογειακού Νότου». «Πρόκειται» τονίζει η γνωστή συγγραφέας «για μια κλασική περίπτωση όπου οι κυβερνήσεις βρίσκουν το κατάλληλο άλλοθι. Αφού εμείς είμαστε ανίκανοι να τα καταφέρουμε μόνοι μας, ας φέρουμε κάποιους άλλους να το κάνουν για εμάς».
Κατά μία έννοια, «η περίπτωση της Ελλάδας είναι εμβληματική. Στην πορεία, ο στόχος από την παρέμβαση της τρόικας άλλαξε» υπογραμμίζει. «Αν το δει κανείς σε παγκόσμιο επίπεδο, δεν μιλάμε πλέον απλώς για την ιδιωτικοποίηση μεγάλων τομέων της οικονομίας. O σκοπός είναι η απ' ενοχοποίηση των τραπεζών, η μεταφορά του βάρους της αποτυχίας από τους ώμους των ελίτ σε εκείνους των απλών ανθρώπων» λέει η κυρία Κλάιν.
«Γιατί το κοστούμι του ΔΝΤ δεν προσαρμόζεται στις ανάγκες κάθε χώρας και είναι ίδιο για όλες;» ήταν μία από τις ερωτήσεις προς την κυρία Κλάιν. «Πραγματικά δεν μπορώ να σας δώσω ξεκάθαρη απάντηση» παραδέχεται με μια μικρή δόση ενοχής. «Είναι απορίας άξιο πώς δεν κατάλαβαν ας πούμε ότι, καθώς η Ελλάδα δεν μπορούσε να προχωρήσει σε υποτίμηση, ο πληθωρισμός λογικά θα ανέβαινε. Υπάρχει επίσης και κάτι άλλο» προσθέτει. «Μετά το ξέσπασμα της οικονομικής κρίσης το 2008, οι περισσότεροι ανέμεναν ότι το ΔΝΤ θα άλλαζε μυαλά. Περιμέναμε ότι το ευρωπαϊκό μοντέλο θα υπερίσχυε του αμερικανικού. Τώρα γιατί δεν έγινε κάτι τέτοιο, παραμένει άγνωστο. Ίσως οι άνθρωποι του ΔΝΤ να έχουν πέσει όλα αυτά τα χρόνια σε μια ιδεολογική παγίδα».
Ωστόσο, όπως εξηγεί η κυρία Κλάιν, μετά και την εμπειρία της Αργεντινής, «το ΔΝΤ ήταν έτοιμο κυριολεκτικά να χρεοκοπήσει, τόσο ιδεολογικά όσο και χρηματικά. Σε αυτό είχε βοηθήσει και η οικονομική κρίση μετά το 2008. Μην ξεχνάτε ότι το ΔΝΤ είχε αναγκαστεί να πουλήσει ακόμη και χρυσό από τα αποθέματά του. Και βέβαια, η εικόνα του στον αναπτυσσόμενο κόσμο ήταν τόσο κακή που οι ηγεσίες των χωρών αυτών δεν ήθελαν να το δουν μπροστά τους». «Τώρα όμως» επισημαίνει «το ΔΝΤ βρήκε μια νέα "αγορά": την Ευρώπη. Κατά έναν περίεργο τρόπο, σώσατε το ΔΝΤ από τη χρεοκοπία».
ΠΗΓΗ
