E22 o πόθος...

Το Σπιρτόκουτο και το Τσίου είναι δύο φιλμ που βγήκαν, το 2002 και το 2005, αντίστοιχα.

Σε αυτές τις ταινίες θα βρείτε σκηνές από ελληνικό καλοκαίρι...


 Μία οικογένεια στα πρόθυρα διάλυσης, με σκηνικό ένα ιδρωμένο σπίτι. Νεύρα, διαγωνισμός τεστοστερόνης και αδρεναλίνης. Ρεσιτάλ λεκτικής βίας. Από την άλλη, ένας εξαρτημένος από ναρκωτικές ουσίες σε αναζήτηση της δόσης του στην άδεια –τον Δεκαπενταύγουστο- Αθήνα.

Δέκα χρόνια μετά, κάποιος σκηνοθέτης πρέπει να πάρει κάμερα και μικρόφωνα και να μπει στο Ε22.

Διπλό λεωφορείο, με «φυσαρμόνικα» στη μέση. Τα πρώτα μέτρα τα κάνει στην Ακαδημίας, τα τελευταία στη Σαρωνίδα, αφού έχει διασχίσει τη μισή νότια ακτογραμμή της Αττικής.

Αν και τα περισσότερα νησιά είναι –τουλάχιστον τον Αύγουστο- γεμάτα, η κίνηση στο Ε22 είναι δεδομένη. Από τις 07:30 και μετά, το λεωφορείο γεμίζει δέκα λεπτά πριν την αναχώρηση. Την ώρα που διασχίζει τη Συγγρού, μπροστά από το Πάντειο, οι όρθιοι τα βάζουν με την τύχη τους.

Οι ρόλοι της σαρδέλας και του ακροβάτη μαζί, παιγμένοι από τον ίδιο πρωταγωνιστή-επιβάτη. Κοντά στα 100 άτομα μέσα, θέσεις καθήμενων 42, ορθίων σχεδόν διπλάσιες.

Πάντα υπεράριθμο το πλήθος, πάντα περισσότεροι από τους επιτρεπόμενους. Το σκηνικό στην ταινία μας, λοιπόν, θα ήταν πολύχρωμο. Έλληνες, ξένοι, άσπροι, μαύροι, κίτρινοι, όλοι –όμως- κόκκινοι από τον ήλιο. Θα είχε απήχηση το φιλμ.

Οι πρωταγωνιστές του, βλέπετε, καλύπτουν όλες τις ηλικιακές κατηγορίες. Από εφήβους, με χνούδι ακόμη στα μάγουλα, που προσπαθούν να κάνουν καμάκι στην απέναντι παρέα κοριτσιών, μέχρι ηλικιωμένους με όλα τα απαραίτητα για την προστασία από τον ήλιο. Στο Ε22 μπορείς να βρεις τα πάντα, σε αντίθεση με την Αθήνα τον Δεκαπενταύγουστο.

Δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω την κατάσταση που επικρατούσε στην ίδια διαδρομή πριν 5 ή 6 χρόνια.

Υποθέτω πως δεν ήταν έτσι, αλλά μικρή σημασία έχει εάν αυτός ο συνωστισμός αποτελεί σημείο των καιρών. Είναι όμορφο αυτό το πάντρεμα ηλικιών και ενδιαφερόντων. Εξάλλου, τα νεύρα των ορθίων, τα σωματικά υγρά από τη ζέστη, τα βαριεστημένα πρόσωπα από τον ήλιο  μπορούν να αποτελέσουν το καλύτερο σκηνικό για μία ταινία.

Όπως το A streetcar named Desire (Λεωφορείο ο Πόθος), το «Ε22, ο πόθος» μπορεί να πάρει κι αυτό τέσσερα Όσκαρ. Υπομονής, ανοχής και σίγουρα σκηνοθεσίας και ερμηνειών. 

Τάκης Καραγιάννης απο το protagon.gr