ΜΜΕ και απεργίες: Ειδήσεις στις 8.00 ή «Τα Νέα του ΑΝΤ1»;

Γράφει ο kokkiniotis

«Παράνομη και καταχρηστική» κηρύχτηκε η απεργία των εργαζομένων του μετρό. Κανονικά, σύμφωνα με τα εγχειρίδια δημοσιογραφίας, αυτό δε θάπρεπε να αποτελεί είδηση. Κλασικό είναι το παράδειγμα: είδηση δεν είναι όταν ένας σκύλος δαγκώσει άνθρωπο, αλλά όταν ένας άνθρωπος δαγκώσει σκύλο…

‘Ενημερωθήκαμε’ αυτές τις μέρες…

Μάθαμε πόσων χρονών προσλήφθηκε στο μετρό ο πρόεδρος του σωματείου Αντώνης Σταματόπουλος.
Δεν μάθαμε την στάση που κράτησε ο ίδιος στις μεγάλες λαϊκές κινητοποιήσεις στο Σύνταγμα το 2011. Περιττό βέβαια, γιατί ασφαλώς τη θυμόμαστε.

Μάθαμε πού ακριβώς δουλεύει η κόρη του. Ανατριχιαστικό κατάντημα…
Δεν πληροφορηθήκαμε ότι ένα από τα αιτήματα της απεργίας ήταν η αποτροπή της επαπειλούμενης αύξησης των εισιτηρίων πάνω κι απ’ το ήδη πανάκριβο 1.40 €.

Ακούσαμε πόσες ψήφους πήρε στις βουλευτικές εκλογές.
Δεν ακούσαμε όμως για τις ιδιωτικοποιήσεις που ετοιμάζονται.

Σκίτσο του Γιάννη Ιωάννου

Μας είπαν την απειλητική δήλωση του κυβερνητικού εκπρόσωπου Κεδίκογλου στο «ΒΗΜΑ Fm»: «Μέχρι αύριο οι πρωτεργάτες να συμμορφωθούν με τις δικαστικές αποφάσεις, αλλιώς θα αντιμετωπίσουν τις συνέπειες του νόμου. Η νομοθεσία προβλέπει τι πρέπει να γίνει σε όσουςπρωτοστατούν στις απεργίες».
Δε μας εξήγησαν βέβαια αν η νομοθεσία προβλέπει αυτές τις άθλιες επιθέσεις σε προσωπικό επίπεδο.

Μας είπαν ότι οι εργαζόμενοι του μετρό ζητούν προκλητικά να πληρώνουν όλοι οι υπόλοιποι εργαζόμενοι τα βάρη και αυτοί να συνεχίσουν να απολαμβάνουν τα προνόμια και τους παχυλούς μισθούς τους.
Δεν μας είπαν όμως πόσο στ’ αλήθεια αμείβονται, ούτε ότι η κυβέρνηση προσπαθούσε να διασπάσει τους εργαζόμενους υποσχόμενη ακριβώς να εξαιρέσει από το ενιαίο μισθολόγιο κάποιους από αυτούς, όπως τους σταθμάρχες.

Μας είπαν ότι οι απεργοί κοιτάνε την πάρτη τους.
Δε μας είπαν ότι παλεύουν ακριβώς για να ισχύουν οι συλλογικές συμβάσεις για όλους τους εργαζόμενους.

Μας είπαν ότι ‘δεν βγαίνουν’ οικονομικά.
Δε μας είπαν ότι το μετρό με 800.000 επιβάτες καθημερινά έχει πάνω από 1.000.000 € ημερήσια έσοδα. Ούτε βέβαια ότι ο προηγούμενος Γενικός Γραμματέας του υπουργείου παραδέχτηκε πως μόνο με τα έσοδα του μετρό, μπορούν να συντηρηθούν ο ΗΛΠΑΠ και το Τραμ.

Μας είπαν ότι οι απεργοί του μετρό δε σέβονται τις θυσίες που κάνει ο ελληνικός λαός.
Ποιοι; Αυτοί που επιχειρούν να ‘καθαρίσουν’ το τοπίο συμπιέζοντας το εργατικό κόστος για να παραδώσουν το μετρό μαζί με τη δημόσια περιουσία στην ιδιωτικοποίηση.

Πολιτικοί λοιπόν είναι οι λόγοι της οικονομικής επίθεσης στους εργαζόμενους του μετρό, πολιτική πρέπει να είναι και η απάντηση από την μεριά συνολικά του εργατικού κινήματος.

Ας επιστρέψουμε όμως στα ΜΜΕ και τις ιερεμιάδες τους.

Οι φορτηγατζήδες. Δε σέβονται το κοινωνικό σύνολο. Οι ναυτεργάτες και οι λιμενεργάτες. Δε σέβονται το κοινωνικό σύνολο (π.χ. τους αγρότες…).  Οι δάσκαλοι και οι καθηγητές. Ούτε αυτοί το σέβονται.

Οι αγρότες, το ίδιο: εμποδίζουν τη διέλευση των φορτηγών! Οι εργαζόμενοι στους ΟΤΑ, ούτε λόγος! Πλήττουν τη δημόσια υγεία. Τα νομοσχέδια βέβαια που πλήττουν ευθέως την υγεία και το δημόσιο χαρακτήρα της παραμένουν στο απυρόβλητο. Οι διαδηλωτές; Δεν το συζητώ… Αυτοί πλήττουν τα μαγαζιά, και όχι η πολιτική των κυβερνήσεων ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΛΑΟΣ-ΔΗΜΑΡ, της ΕΕ και του ΔΝΤ, που παράγει λουκέτα.  Οι μαθητές και η νεολαία με τις κινητοποιήσεις της, ομοίως.

Η κάθε κοινωνική κατηγορία μπαινοβγαίνει στο «τόξο» της κοινωνικής νομιμότητας στα δελτία των 8.00 που οργανώνουν τησυναίνεση και τον κοινωνικό αυτοματισμό, ανάλογα με το αν βρίσκεται ή όχι σε κινητοποίηση. Και βέβαια οι λόγοι και τα αίτια της κάθε εργατικής κινητοποίησης μένουν πάντα στο σκοτάδι.

Οι απεργιακές κινητοποιήσεις των εργαζομένων παρουσιάζονται σαν «πονοκέφαλος» για τους «πολίτες», που είναι κάτι άλλο, κάτι υπερβατικό που επισείεται ενάντια σε κάθε αγώνα, σε κάθε κοινωνική διαμαρτυρία. Ποιος είναι τελικά ο περίφημος «πολίτης»; Ένα πουκάμισο αδειανό από κάθε κοινωνικό περιεχόμενο, μια κενολογία που αποκρύβει τις ταξικές διακρίσεις. Κάτι σαν το νεολογισμό «η διεθνής κοινότητα».  Άλλωστε, όλοι φταίμε για το νέφος, τη φτώχεια, την κρίση και το χρέος. «Όλοι μαζί τα φάγαμε»…

Για να θυμηθούμε πάλι τον σκύλο και τον άνθρωπο, είδηση θα ήταν μια φορά τα κανάλια να αναδείξουν κάποια λαϊκή κινητοποίηση με τα αίτια και τα αιτήματά της. Χωρίς τα τετριμμένα κλισέ: «μπορεί να έχουν δίκιο, δεν έχουν όμως το δικαίωμα να κατεβάζουν τους διακόπτες», «να κρατούν όμηρους τους πολίτες», «να δεσμεύουν τους μαθητές που δε φταίνε τίποτε και τις οικογένειές τους». «Ας απεργήσουν 4 – 6 το πρωί, για να μπορεί ο κόσμος να πάει στις δουλειές του». Σεβαστό δηλαδή το δικαίωμα της απεργίας, αρκεί να μην ασκείται. Το όπλο της απεργίας προβλέπεται γι’ αυτούς ακριβώς που το χρειάζονται, και σήμερα το χρειάζονται όλοι.

Ποιος τελικά είναι ο περίφημος «πολίτης»;

Μήπως εννοούν τον Γιάννη Πολίτη ο οποίος δίκην Γεωργαλά μας έκανε Ηθική –Εργασιακή Διαπαιδαγώγηση (στο δελτίο ειδήσεων της  ΝΕΤ με την Στάη, στο 16’-18’) την Παρασκευή της επιστράτευσης (25/2/2013); Κάνοντας ΄τάληρα’ τη ‘γραμμή’ της σύγκρουσης με τον κόσμο της δουλειάς, που συνοψίζεται στο επιμύθιο: «Οι επόμενοι, Έλλη, θα το σκεφτούν καλά πριν τα βάλουν με την κοινωνία»…

Δεν είχε ως φαίνεται ενημερωθεί ο δυστυχής, ότι στις ίδιες τις δικές τους δημοσκοπικές έρευνες που παρουσίασαν τα κανάλια ο κόσμος έριχνε τις ευθύνες για την ‘ταλαιπωρία’ στις συγκοινωνίες στην κυβέρνηση και όχι στους απεργούς και μάλιστα με ποσοστά από 70 έως 80%…

Το θράσος περισσεύει. Κατηγορούνται οι εργαζόμενοι που θέλουν το μισθό τους, την ίδια ώρα που τόσοι συμπολίτες τους είναι άνεργοι. Δε μας εξηγούν βέβαια,, ότι αν περάσει η πολιτική των μειώσεων, οι άνεργοι δεν θα ανακουφισθούν αλλά απλώς θα αυξηθούν.

Μας λένε ότι θάπρεπε, «ειδικά σήμερα, που βρέχει», να σπάσει η απεργία γιατί στο μετρό και τις συγκοινωνίες μπαίνουν οι πολίτες που έχουν υποφέρει από τα –αναγκαία, μην ξεχνιόμαστε- μέτρα και ότι γιαυτό ακριβώς η κοινωνία βρίσκεται απέναντι στους απεργούς που τάβαλαν με όλη την κοινωνία. Όλη; Όχι ακριβώς…

Δεν ξέρω αν τόχουν σκεφτεί, αλλά με τις συγκοινωνίες κυκλοφορούν εργαζόμενοι της ΠΟΕ-ΟΤΑ, δάσκαλοι, απλήρωτοι, χαλυβουργοί, φορτηγατζήδες, φοιτητές και πάντως όχι το δημοσιογραφικό και πολιτικό προσωπικό του κεφάλαιου που εκφράζει ο αντεργατικός τσαμπουκάς του Σαμαρά.

Ας διδαχτούμε όμως απ’ τον αντίπαλο.

Την ώρα που ο κόσμος της εργασίας κατατέμνεται τηλεοπτικά:

-σε κατηγορίες σε πρώτη φάση, που έρχονται η μια μετά την άλλη σαν φέτες στο στόχαστρο

-σε μονάδες στη συνέχεια που καταναλώνουν ατομικά το προπαγανδιστικό υλικό που μας σερβίρεται σαν ενημέρωση από τους επικοινωνιολόγους του Μνημόνιου,

εμείς πρέπει να κάνουμε ακριβώς το αντίθετο:

-Συντονισμένους ενωτικούς και μαχητικούς αγώνες, αξιοποιώντας τη νέα δυναμική που ξεπηδάει στο εργατικό κίνημα κόντρα στις ξεπουλημένες και προδοτικές ΑΔΕΔΥ και ΓΣΕΕ.

-Πολιτικό συντονισμό υπεράσπισης των εργατικών αγώνων από τις ευρύτερες δυνατές δυνάμεις, όχι της αναμονής και του εφησυχασμού, αλλά  της μαχητικής αντίστασης και του αγώνα.

Ενθαρρυντική στην κατεύθυνση αυτή είναι η μεγάλη ανταπόκριση που ήδη βρίσκει το κείμενο στήριξης στον αγώνα των εργαζομένων του Μετρό και αντίθεσης στην απόφαση της κυβέρνησης για επιστράτευσή τους που υπογράφουν  όλο και περισσότεροι εργαζόμενοι, επιστήμονες, καλλιτέχνες και αγωνιστές. Το κείμενο αυτό, με τον τίτλο ΟΧΙ ΣΤΗ ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΟΠΟΙΗΣΗ βρίσκεται εδώ και εδώ: http://www.ipetitions.com/petition/epistrateysi/

Είναι καιρός πια να διασταυρώσουμε τα βήματα στους δρόμους της ανατροπής αυτής της άθλιας  ευρωενωσιακής καπιταλιστικής βαρβαρότητας όλοι μαζί. Χαλυβουργοί και εργαζόμενοι στις συγκοινωνίες, γιατροί που λιώνουν στις εφημερίες και φοιτητές, δάσκαλοι, άνεργοι και απλήρωτοι, αγρότες και ναυτεργάτες.

Πριν κατοχυρωθεί ότι μόνο οι βιομήχανοι, οι εφοπλιστές και οι τραπεζίτες, μαζί με την Όλγα Τρέμη, τον Καψή και τον Πρετεντέρη είναι εκείνοι που σέβονται αλλά και τελικά απαρτίζουν το “κοινωνικό σύνολο’.

ΠΗΓΗ.