Κλιμάκωση αγώνα, γενική απεργία διαρκείας τώρα!!!

Είναι αλήθεια, πριν τρία χρόνια άρχισαν να ξεδιπλώνονται οι βάρβαρες αντεργατικές και αντιλαϊκές πολιτικές των Μνημονίων και πριν αυτές φέρουν τα γνωστά αποτελέσματα σε βάρος του κόσμου της εργασίας, ο αριθμός των εργαζομένων που απεργούσε ενάντια σε αυτές τις πολιτικές ήταν μεγαλύτερος από αυτόν που κινητοποιείται και απεργεί σήμερα, παρ' ότι σήμερα αυτές οι πολιτικές δεν έχουν αφήσει κανέναν κλάδο ανέγγιχτο. Η ανεργία σήμερα είναι στο 28% πετώντας στο περιθώριο 1.500.000 συνανθρώπους μας.


Να συγκρουστούμε ιδεολογικά με τα Μνημόνια και τον πυρήνα γέννησής τους που είναι το σάπιο, καπιταλιστικό σύστημα, αναδεικνύοντας τον άλλο δρόμο, την άλλη πολιτική (δίνοντας όραμα, προοπτική και ελπίδα, στοιχείο σημαντικό για να κινηθούν οι πλατιές μάζες)

Αν δει κανείς αυτό το φαινόμενο παίρνοντας διάφορες γνώμες από τον χώρο των συνδικαλιστών, πως δηλαδή σήμερα απεργεί και κινητοποιείται λιγότερος κόσμος απ' ότι πριν τρία χρόνια, θα ακούσει απίστευτα πράγματα, μέχρι ότι ο κόσμος τρώει από τα έτοιμα ή ότι είναι βολεμένος και ασυνείδητος.

Ο πραγματικός όμως λόγος εδράζεται στα εξής:

Πρώτον έχει χαθεί η εκτίμηση και η εμπιστοσύνη του κόσμου της εργασίας προς εμάς που τον εκπροσωπούμε.

Δεύτερον έχει περάσει στο υποσυνείδητο της συντριπτικής πλειονότητας των εργαζομένων η καταστροφική αντίληψη της αποτελεσματικότητας των αγώνων.

Τρίτον έχει πιάσει τόπο η μαύρη προπαγάνδα του συστήματος ότι δεν υπάρχει άλλη πολιτική και ότι αυτή η πολιτική είναι μονόδρομος και

Δεν δώσαμε όραμα, προοπτική και ελπίδα.

Ειδικά το τελευταίο, χωρίς να υποτιμώ την αξία όλων των άλλων, είναι κομβικής αξίας ζήτημα και παίζει καθοριστικό ρόλο στην κινητοποίηση των πλατιών μαζών του εργατικού - λαϊκού κινήματος.

Γι' αυτό, εάν δεν θέλουμε να συνεχίσει η ίδια κατάσταση, εάν θέλουμε να βάλουμε φρένο και να σταματήσουμε αυτές τις βάρβαρες, αντεργατικές και αντιλαϊκές πολιτικές, εκείνο που πρέπει να κάνουμε άμεσα, σήμερα είναι να εξαλείψουμε τις αιτίες που κρατούν τα εκατομμύρια του κόσμου της εργασίας μακριά από τα συνδικάτα, τις απεργίες και τα συλλαλητήρια με πρώτη και κυριότερη την άποψη περί της "μη" αναποτελεσματικότητας των αγώνων.

Πιστεύω πως η απάντηση εδράζεται στον εγκληματικό τρόπο (και συνειδητά χρησιμοποιώ αυτή τη λέξη, γιατί όντως ήταν έγκλημα αυτό που έγινε και συνεχίζεται τρία χρόνια τώρα) που η ηγεσία της ΓΣΕΕ «αντιμετώπισε» τον οδοστρωτήρα των Μνημονίων, της τρόικας και των εθελόδουλων κυβερνήσεων που ούτε ως απλή διαμαρτυρία μπορεί να χαρακτηριστεί και που δεν είχε ποτέ (γιατί εξακολουθούν την ίδια στάση) καμία απολύτως σχέση με αυτό που ονομάζουμε αντίσταση και αγώνα και που, ως ήταν αναμενόμενο (αφού έτσι σχεδιάστηκε), είχε αποτέλεσμα να μη νικήσουμε, αλλά να ηττηθούμε.

Πώς να νικήσεις χωρίς ουσιαστικό αγώνα;

* Πώς να νικήσει ο κόσμος της εργασίας, όταν η ηγεσία της ΓΣΕΕ στην ουσία αποδεχόταν τα Μνημόνια και δεν έκανε καμία ουσιαστική προσπάθεια ιδεολογικής αποδόμησής τους;

Ο αγώνας πρώτα απ' όλα, για να έχεις σοβαρές πιθανότητες νίκης, πριν αναμετρηθείς στο πεδίο των δρόμων, πρέπει να δίνεται ιδεολογικά.

* Πώς να νικήσει ο κόσμος της εργασίας όταν η ηγεσία του δεν έκανε καμία προσπάθεια απόκρουσης της μαύρης προπαγάνδας του συστήματος περί μονόδρομων και ανυπαρξίας άλλων πολιτικών;

* Πώς να νικήσει ο κόσμος της εργασίας όταν δεν του δείχνεις τον άλλο δρόμο και δεν του δίνεις όραμα, προοπτική και ελπίδα;

* Πώς να νικήσει ο κόσμος της εργασίας όταν τον καλείς σε «αγώνα» χωρίς σοβαρό σχέδιο αντίστασης, χωρίς συντονισμό των δυνάμεών του και με αποσπασματικές κινήσεις;

* Πώς να νικήσει ο κόσμος της εργασίας όταν αφήνεις τον κάθε κλάδο να αγωνίζεται και να χτυπιέται μόνος του;

* Πώς να νικήσει το εργατικό κίνημα με τις 24ωρες απεργίες εθιμοτυπικού χαρακτήρα που εξαγγέλλονταν την τελευταία στιγμή, λίγες ημέρες πριν ψηφιστούν τα όποια μέτρα ή νομοσχέδια, και που η υλοποίησή τους ήταν για την ημέρα που θα ψηφίζονταν;

* Πώς να νικήσει το εργατικό κίνημα με 24ωρες που εξαγγέλλονταν σχεδόν την ημέρα πραγματοποίησής τους και δεν γινόταν καμία απολύτως προσπάθεια προετοιμασίας τους;

Πώς να δώσει τη μάχη ο «στρατός» του εργατικού κινήματος όταν ο «στρατηγός και οι «αξιωματικοί» του κρύβονται;

Αυτό που συνεχίζεται τρία χρόνια τώρα, δηλαδή στην ουσία να μην κάνουμε τίποτα για να νικήσουμε (ενώ μπορούσαμε), είχε ως αποτέλεσμα να περάσουν αυτές οι πολιτικές.

Να παγιωθεί στη συνείδηση της πλειοψηφίας των εργαζομένων η καταστροφική αντίληψη της αναποτελεσματικότητας των αγώνων.

Ο κόσμος πλέον δεν συμμετέχει.

Δεν συμμετέχει γιατί:

* Συνειδητά τον κάνανε να αισθάνεται ανήμπορος και αδύναμος.

* Δεν βλέπει σοβαρή προσπάθεια αντίστασης.

* Δεν του δώσαμε όραμα, προοπτική και ελπίδα.

Βαρύ και απαράδεκτο είναι το γεγονός ότι 2,5 χρόνια τώρα ο πρόεδρος της ΓΣΕΕ έχει εξαφανιστεί από τους εργασιακούς χώρους!

Βαρύ και απαράδεκτο είναι το γεγονός του ότι 100 ημέρες τώρα ο πρόεδρος της ΓΣΕΕ δεν βρήκε χρόνο να πάει ώς το Ραδιομέγαρο της ΕΡΤ, αλλά ούτε σε άλλο χώρο έτσι να πει δυο κουβέντες...

Αυτές είναι αλήθειες. Είτε τους αρέσουν είτε όχι.

Και αναφέρομαι σε όσους συνειδητά στηρίζουν αυτή τη συμβιβασμένη και παραδομένη ηγεσία που μέσα σε όλα παρέδωσε και το δικαίωμα (άφησε να της το πάρουν μέσα από τα χέρια) υπογραφής της ΕΓΣΣΕ χωρίς να βγάλει κιχ.

Όμως το κύριο ζητούμενο τώρα δεν είναι να κρίνουμε τη στάση της ΓΣΕΕ. Έχει κριθεί και απορριφθεί στη συνείδηση της συντριπτικής πλειοψηφίας των εργαζομένων.

Το ζητούμενο είναι να απαντήσουμε στο ερώτημα αν μπορούμε να νικήσουμε και πώς. Αν αυτό το απαντήσουμε πειστικά, τότε θα μπορέσουμε να κινητοποιήσουμε τις μεγάλες μάζες των εργαζομένων και τότε, ναι, θα πετύχουμε την πρώτη μεγάλη νίκη.

Που θα ανεβάσει το ηθικό και θα δείξει ποιοι είναι οι δυνατοί.

Που θα φέρει και τις επόμενες νίκες, αρκεί να έρθει η πρώτη.

Απαντώντας λοιπόν στο ερώτημα αν μπορούμε να νικήσουμε, με απόλυτη βεβαιότητα λέω πως ΝΑΙ.

Μπορούμε να τους νικήσουμε.

Μπορούμε να τους σταματήσουμε.

Οι πολιτικές τους χρεωκόπησαν.

Οι συνταγές τους απέτυχαν.

Γιατί είμαστε παντοδύναμοι.

Είμαστε παντοδύναμοι γιατί όλοι εμείς που υφιστάμεθα τα αποτελέσματα των πολιτικών τους είμαστε οι πολλοί.

Είμαστε εκατομμύρια.

Ακριβώς εκεί κρύβεται η δύναμή μας.

Όμως... για να νικήσουμε, πρέπει να κινηθούμε μαζί, ταυτόχρονα. Πρέπει να αγωνιστούμε μαζί,ταυτόχρονα.

Για να γίνω πιο συγκεκριμένος, εκείνο που χρειάζεται να κάνουμε σήμερα όσο ποτέ άλλοτε είναι...

Να συγκρουστούμε ιδεολογικά με τα Μνημόνια και τον πυρήνα γέννησής τους που είναι το σάπιο, καπιταλιστικό σύστημα, αναδεικνύοντας τον άλλο δρόμο, την άλλη πολιτική (δίνοντας όραμα, προοπτική και ελπίδα, στοιχείο σημαντικό για να κινηθούν οι πλατιές μάζες).

Να συντονίσουμε και να κλιμακώσουμε τον αγώνα μας με προκήρυξη γενικής πολιτικής απεργίας διαρκείας και αίτημα να πέσουν αυτές οι πολιτικές εκπέμποντας έτσι το μήνυμα ότι εδώ έχουμε να κάνουμε με έναν σοβαρό αγώνα, με μια σκληρή σύγκρουση που δίνει περιεχόμενο στο «ή εμείς, ή αυτοί», που δυστυχώς το χρησιμοποιούν ακόμα και όσοι δεν το πιστεύουν και όχι με άλλη μία εθιμοτυπικού τύπου 24ωρη απεργία (με την εκ τον προτέρων γνωστή αποτυχία), δηλαδή τουφεκιά στον αέρα...

Με βασικό και καθαρό αίτημα την ακύρωση των Μνημονίων, που είναι εργαλεία του σάπιου καπιταλιστικού συστήματος και η διαγραφή του δυσβάσταχτου τοκογλυφικού χρέους.

Αυτό όμως δεν αρκεί, τελικός στόχος του αγώνα μας θα πρέπει να είναι το σάπιο καπιταλιστικό σύστημα που είναι η γενεσιουργός αιτία όλων των δεινών του.

Κλείνοντας αυτό το άρθρο, επειδή τώρα τελευταία η πρόταση για απεργία διαρκείας έχει μπει στα χείλη αρκετών συνδικαλιστών, λέω πως αν το εννοούν να ζητήσουν συνεδρίαση του Δ.Σ. της ΓΣΕΕ και να επιδιώξουν ευθέως μαζί μας που το προτείνουμε εδώ και ενάμιση χρόνο να γίνει θέση της ΓΣΕΕ και όχι να λένε να πάμε να ρωτήσουμε τον κόσμο να μας πει αυτός τι θέλει.

Σαφώς και πρέπει να ρωτήσουμε τον κόσμο, αλλά πρώτα πρέπει να τους πούμε τη δική μας άποψη. Τη θέση μας.

Αυτό κάνουν οι ηγεσίες και δεν περιμένουν να τους πει ο κόσμος (χωρίς να τον υποτιμώ καθόλου) τι πρέπει να κάνουν. Ο κόσμος μάς περιμένει.

Οι ηγεσίες που θέλουν να είναι μπροστά στον αγώνα και να δείχνουν τον δρόμο επιδιώκουν η άποψή τους να γίνει θέση των οργάνων και στη συνέχεια πάνε στη βάση, και με σεβασμό και επιχειρήματα, ενημερώνουν και ζυμώνουν την άποψή τους. Μετά απ' αυτό, μετά απ' αυτή τη διαδικασία, ειδικά όταν πρόκειται για αποφάσεις όπως αυτή της γενικής απεργίας διάρκειας,βεβαίως και πρέπει να ρωτήσουμε τους εργαζόμενους και αν η απάντησή τους είναι θετική, τότε θα υλοποιηθεί η απόφαση.

Αν όμως η απάντηση της πλειονότητας του κόσμου της εργασίας, παρά τη σοβαρή προσπάθεια που πρέπει να γίνει (αλλά γρήγορα, άμεσα) για να πείσουμε για την υιοθέτηση και έγκριση της θέσης μας δεν είναι θετική, τότε δεν θα πρέπει να υλοποιηθεί. Και αυτό γιατί με τη γενική απεργία διαρκείας κανείς δεν έχει δικαίωμα να παίξει.

Για να πας στη γενική απεργία διαρκείας πριν ξεκινήσει, θα πρέπει να είσαι σίγουρος ότι θα πετύχει. Αυτό βεβαίως δεν σημαίνει ότι για να ξεκινήσει πρέπει να περιμένεις να εγκριθεί από το 100% των εργαζομένων, γιατί οφείλεις να είσαι η λόγχη του αγώνα και οι εργαζόμενοι το κοντάρι.

Άποψή μου είναι ότι έτσι θα πρέπει να κινηθούμε όσοι πιστεύουμε στη γενική απεργία διαρκείας.

Πρέπει καθαρά και ξάστερα να πούμε ότι αυτή είναι η θέση μας, να επιχειρηματολογήσουμε γι' αυτή και μετά να τη ζυμώνουμε στη βάση ώστε να την εγκρίνει.

Χωρίς την έγκριση και υιοθέτηση της βάσης, είναι σίγουρο ότι δεν θα πετύχει.

Οποιαδήποτε άλλη προσέγγιση γενικά και αόριστα ότι είμαστε υπέρ της απεργίας διαρκείας, αλλά χωρίς να το προτείνουμε εμείς, παρά μόνο ως αποδοχή αν μας το προτείνει ο κόσμος χωρίς να θέλω να προσβάλω κανέναν, μόνο ως επικοινωνιακό τρικ μπορεί να εκληφθεί.

Με "μονοήμερες"' απεργιακές "εκδρομές'' στη Σταδίου, ούτε εργαζόμενους υπερασπίζεσαι, ούτε ανατρέπεις πολιτικές Μνημονίων, ούτε πείθεις κανέναν. Αντιθέτως, δίνεις την εικόνα εκείνου που ακόμη και σε αυτό, βαριεστημένα, υπερασπίζεται και "νομιμοποιεί'' την καρέκλα του.

Ο δρόμος της ελευθερίας των εργαζομένων, μα και του λαού, είναι μόνο η γενική απεργία διαρκείας, ο μαζικός και ταξικός αγώνας των εργαζομένων για τη ζωή μας, τα παιδιά μας και τη χώρα μας.


ΥΓ.: Επειδή δεν έχω αυταπάτες ότι μπορεί ποτέ η σημερινή ηγεσία της ΓΣΕΕ να αποφασίσει γενική απεργία διαρκείας, αυτή την πρόταση πρέπει να της την επιβάλει ο κόσμος της εργασίας απ' τα κάτω.



* Ο Νίκος Φωτόπουλος είναι μέλος της Ε.Ε. ΓΣΕΕ και πρώην πρόεδρος της ΓΕΝΟΠ ΔΕΗ