Νέα, σκληρότερη επίθεση στην απεργία και τον συνδικαλισμό!

Της Ελένης Μήτσου

Η Κυριακάτικη «Αυγή» της 9ης Νοέμβρη αποκάλυψε ότι υπάρχει έγγραφο της Τρόικα με το οποίο απαιτεί από το 2015 κατάργηση μιας σειράς βασικών συνδικαλι­στικών δικαιωμάτων στην Ελλά­δα. Συγκεκριμένα, η Τρόικα ζητά:
κατάργηση των πρωτοβάθ­μιων σωματείων
κατάργηση των εργατικών κέντρων
οι απεργίες να είναι νόμιμες μόνο αν έχει ψηφίσει υπέρ το 50% +1 του συνόλου των εργαζομένων σ’ έναν κλάδο
επαναφορά του λοκ άουτ (ανταπεργία των εργοδο­τών)

Με το εργατικό κίνημα να βρί­σκεται σε ύφεση τα τελευταία 2 χρόνια και την πλειοψηφία των εργαζομένων να νιώθουν ηττη­μένοι και να έχουν εναποθέσει τις ελπίδες τους για αλλαγή στις επόμενες βουλευτικές εκλογές, κυβέρνηση και Τρόικα αντιλαμ­βάνονται ότι είναι κατάλληλη (γι’ αυτούς) ώρα να καταφέρουν το επόμενο μεγάλο κτύπημα: να αλ­λοιώσουν τις δομές και τους «κα­νόνες» των συνδικάτων σε τέτοιο βαθμό, που όταν το ελληνικό εργατικό κίνημα αρχίσει να ανα­κάμπτει και να μπαίνει ξανά στο δρόμο του αγώνα, να μην μπορεί να οργανωθεί και να προχωρήσει σε απεργιακές κινητοποιήσεις.

Κυβέρνηση και Τρόικα «βλέπουν μπροστά»

Κυβέρνηση και Τρόικα βλέπουν μπροστά. Και βλέπουν κάτι που το ελληνικό εργατικό κίνημα, μέσα στην σημερινή απογοήτευ­ση του, δεν μπορεί να δει. Ότι, δηλαδή, το κίνημα θα «ξαναση­κωθεί», πιο μαζικό και πιο οργι­σμένο, για να πάρει πίσω αυτά που του έχουν κλέψει οι τραπε­ζίτες, οι εφοπλιστές και λοιποί μεγαλοεπιχειρηματίες –ντόπιοι και ξένοι– μέσα στα χρόνια του Μνημονίου.

Γι’ αυτό κυβέρνηση και Τρόικα προετοιμάζονται από σήμερα, προσπαθώντας να βάλουν όσο το δυνατόν μεγαλύτερα εμπόδια στους αγώνες του αύριο!

Πρωτοβάθμια: ζωντανά κύτταρα

Κατάργηση των πρωτοβάθμιων σωματείων σημαίνει κατάργη­ση του πιο ζωντανού κυττάρου του συνδικαλισμού. Σημαίνει κα­τάργηση του συνδικαλιστικού επιπέδου απ’ όπου μπορούν να ξεκινήσουν ανατροπές. Στο πρω­τοβάθμιο σωματείο οι εργαζόμε­νοι «γνωρίζονται» – εκεί ξεχωρίζει πιο εύκολα ποιος συνδικαλιστής είναι αγωνιστής και ποιος ξεπου­λάει τους αγώνες, ποιος είναι εκεί για να υπερασπιστεί τους εργαζό­μενους και ποιος είναι το «λαμό­γιο».

Η Αριστερά κερδίζει έδαφος στα πρωτοβάθμια

Την ίδια στιγμή, τα τελευταία χρόνια η Αρι­στερά κερδίζει έδαφος σε όλο και περισ­σότερα πρωτοβάθμια σωματεία. Είναι βέ­βαια μακριά ακόμα από το να ελέγχει την πλειοψηφία τους και δεν έχει καταφέρει ακόμα να νικήσει τους μηχανισμούς των παρατάξεων του κυβερνητικού συνδικα­λισμού. Έτσι οι δευτεροβάθμιες και κυρίως οι τριτοβάθμιες συνδικαλιστικές ενώσεις (ομοσπονδίες, ΑΔΕΔΥ και ΓΣΕΕ) παραμέ­νουν στα χέρια των συνδικαλιστικών πα­ρατάξεων της ΠΑΣΚΕ και της ΔΑΚΕ. Καταρ­γώντας λοιπόν τα πρωτοβάθμια σωματεία η κυβέρνηση και η Τρόικα ανακόπτουν ή επιβραδύνουν την αλλαγή συσχετισμών και ισχυροποιούν τους σημερινούς μηχανι­σμούς των Ομοσπονδιών, τη ΓΣΕΕ και την ΑΔΕΔΥ.

Κάτι ήξερε ο Κολλάς…

Αξίζει πάντως να σημειώσουμε πως αντί­στοιχες προτάσεις για κατάργηση των πρωτοβάθμιων σωματείων έχουν γίνει από τη συνδικαλιστική γραφειοκρατία αρκετά πριν το ζητήσει η Τρόικα. Χαρακτηριστικό είναι ένα άρθρο του Ανδρέα Κολλά στην «Αυγή»(!!) το 2012[1], με το οποίο προτείνει αντικατάσταση των πρωτοβάθμιων σωμα­τείων από (δήθεν) «εργασιακά συμβούλια» συγχώνευση των Εργατικών Κέντρων και των Ομοσπονδιών σε Περιφερειακές Συν­δικαλιστικές Ενώσεις και αντικατάσταση - λίγο πολύ - των συνελεύσεων… με δημοψη­φίσματα (δείτε την απάντηση του «Ξ»[2]).

Πιθανός ελιγμός;

Την ίδια στιγμή βέβαια πρέπει να εξετάσου­με το ενδεχόμενο το αίτημα για κατάργηση των Πρωτοβάθμιων Σωματείων και Εργα­τικών Κέντρων να είναι ο «λαγός» για να μπορέσει η κυβέρνηση να επιβάλει αλλαγές στον τρόπο με τον οποίο λαμβάνονται οι αποφάσεις για απεργίες καθώς και το λοκ-άουτ.

Λέγοντας «αποφύγαμε τα χειρότερα» και «σώσαμε τα σωματεία και τα εργατικά κέ­ντρα» οι κυβερνητικοί συνδικαλιστές θα επιτρέψουν στην ουσία στην κυβέρνηση να προχωρήσει στην πράξη σε συρρίκνω­ση του δικαιώματος της απεργίας για τους εργαζόμενους και στην επαναφορά του δι­καιώματος του εκβιασμού από την πλευρά των εργοδοτών – αυτό είναι πρακτικά το λοκ-άουτ.

50%+1 κάνει την απεργία σχεδόν αδύνατη

Η λήψη απόφασης για απεργία μόνο αν έχει ψηφίσει υπέρ το 50%+1 του συνόλου των εργαζομένων ενός κλάδου κάνει την λήψη απόφασης για απεργία πρακτικά αδύνατη στη συντριπτική πλειοψηφία των περι­πτώσεων. Να αναφέρουμε μόνο ότι στους περισσότερους εργασιακούς χώρους είναι πρακτικά αδύνατο να συγκεντρώσεις το σύνολο των εργαζομένων - για να μπορέ­σεις στη συνέχεια να έχεις πλειοψηφία του 50%+1.

Αξίζει να θυμηθούμε ότι μέτρα όπως τα πα­ραπάνω (απόλυτη πλειοψηφία για τη λήψη απόφασης για απεργία, ψήφος με επιστολή κ.α.) εισήγαγε πρώτη η Θάτσερ στον αγώ­να της να συντρίψει το βρετανικό εργατι­κό κίνημα. Η Θάτσερ είχε με μια έννοια μια πύρρεια νίκη, γιατί τα μέτρα αυτά σήμαναν το πολιτικό της τέλος. Ωστόσο και το βρε­τανικό εργατικό κίνημα έκανε 20 περίπου χρόνια για να αρχίσει να στέκεται στα πόδια του μετά την επίθεση της Θάτσερ.

Η Αριστερά οφείλει να απαντήσει στη βάση κοινού σχεδίου

Ο κίνδυνος που ελλοχεύει από αυτές τις απαιτήσεις της Τρόικα είναι πολύ μεγάλος.

Η Αριστερά τόσο στο πολιτικό όσο και στο συνδικαλιστικό επίπεδο οφείλει να οργα­νωθεί από τώρα ενάντια σ’ αυτά τα μέτρα! Οφείλει να συνεργαστεί και δώσει τη μάχη από κοινού και με σχέδιο, για να ανακόψει αυτή τη νέα επίθεση. Διαφορετικά το κό­στος θα το πληρώσει όλη η Αριστερά και όλο το κίνημα.

ΠΗΓΗ.