ΠΑΝΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ ΣΤΙΣ 8 ΔΕΚΕΜΒΡΗ: Εργατική – λαϊκή απάντηση απέναντι στο ενιαίο μπλοκ του κεφαλαίου...

Κλίμα αντίστροφης μέτρησης διαμορφώνει η κυβέρνηση, με τη βοήθεια όλων σχεδόν των επιτελείων του συστήματος, ενόψει της αυριανής συνεδρίασης του Γιούρογκρουπ: «Προς πολιτική λύση μέσα στο Δεκέμβριο και συνολική λύση για αξιολόγηση – χρέος» διατυμπανίζουν, επιχειρώντας να βάλουν και το λαό στο λούκι να περιμένει «άσπρη μέρα» από τη… «συνολική πολιτική λύση» που θα συμφωνήσουν κυβέρνηση και κουαρτέτο.

Μόνο που όπως οι στόχοι και οι «λύσεις» του κεφαλαίου είναι ζητήματα ξένα και εχθρικά για το λαό, έτσι και τα χρονοδιαγράμματα που του παρουσιάζουν για την επίτευξή τους, αφορούν στην πραγματικότητα στους σταθμούς και τους ρυθμούς κλιμάκωσης της αντιλαϊκής επίθεσης.

Κόντρα σε όλα αυτά, οι εργαζόμενοι έχουν τους δικούς τους σταθμούς, τη δική τους αντίστροφη μέτρηση, όχι γι’ αυτό ή το επόμενο Γιούρογκρουπ, αλλά για την πανεργατική απεργία σε ιδιωτικό και δημόσιο τομέα την Πέμπτη 8 Δεκέμβρη, για τη δική τους απάντηση στα μέτρα και τους σχεδιασμούς κυβέρνησης – κεφαλαίου – «εταίρων».
Ενιαίο μπλοκ απέναντι στο λαό…

Με τη στάση τους απέναντι στην απεργία, απέναντι στους αγώνες του λαού και τη διεκδίκηση να ανακτήσει τις τεράστιες απώλειές του, να ζει σύμφωνα με τον πλούτο που παράγει και σύμφωνα με τις σύγχρονες ανάγκες του, η κυβέρνηση και όλα τα υπόλοιπα αστικά κόμματα, το μεγάλο κεφάλαιο και οι δυνάμεις του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού συγκροτούν ένα ενιαίο αντιλαϊκό μπλοκ.

Η κυβέρνηση παίζει το γνωστό παιχνίδι καρότο – μαστίγιο, εξωραϊσμός – εκβιασμοί, προκειμένου να εξασφαλίσει τη συναίνεση ή έστω την ανοχή των εργαζομένων στα νέα αντιλαϊκά μέτρα. Με την ίδια ακριβώς προπαγανδιστική τακτική που ακολούθησε πριν ψηφίσει με συνοπτικές διαδικασίες το νόμο – λαιμητόμο για το Ασφαλιστικό, επιχειρεί να καλλιεργήσει κάλπικες προσδοκίες στο λαό: Από εκεί που μιλούσε για «χάσμα» στις διαπραγματεύσεις για τα Εργασιακά, πλέον μπήκε στη φάση που κάνει λόγο για «δυνατότητα για μια καλή συμφωνία στα Εργασιακά», την ώρα που μονιμοποιεί τη σημερινή εργασιακή ζούγκλα και προσθέτει νέες αντεργατικές ανατροπές.

Ταυτόχρονα, βέβαια, παίζει και το χαρτί των κάλπικων εκβιασμών: Δεν πρέπει να χαθεί το… «μομέντουμ» αναμασούν τα κυβερνητικά στελέχη, «σε έναν τόσο ασταθή διεθνή περίγυρο», λένε, «εμείς πρέπει να κλείσουμε έγκαιρα την «αξιολόγηση» για να είμαστε πόλος σταθερότητας και ασφάλειας»… όταν τα ίδια τα αντιλαϊκά μέτρα που περιλαμβάνονται στην περιβόητη «αξιολόγηση» έρχονται να βαθύνουν την «αστάθεια» και την ανασφάλεια στις ζωές των εργαζομένων.

Στο παιχνίδι των εκβιασμών, το δικό τους χεράκι βάζουν και τα υπόλοιπα αστικά κόμματα, για να βοηθήσουν όχι την κυβέρνηση, με την οποία διαγκωνίζονται, αλλά την υλοποίηση των στόχων του κεφαλαίου που αυτή υπηρετεί. Καθόλου τυχαία, ο πρόεδρος της ΝΔ εκφράζει… «βαθιά ανησυχία γιατί έχει αποδειχθεί ότι οι συνεχείς καθυστερήσεις στην έκβαση της αξιολόγησης οδηγούν πάντα σε νέα επώδυνα μέτρα», όταν η πείρα του λαού επιβεβαιώνει ότι νέα επώδυνα μέτρα έρχονται όποτε περνάει η απάτη πως «αν κλείσει αυτή η αξιολόγηση, αν βάλουμε πλάτη τώρα, δε θα υπάρξουν άλλα μέτρα». Ούτε είναι τυχαίο, βέβαια, ότι στελέχη της ΝΔ φροντίζουν να υπενθυμίζουν διαρκώς την «υπεύθυνη» θέση του κόμματός τους ενάντια στις λαϊκές κινητοποιήσεις (π.χ. στα αγροτικά μπλόκα), παρότι αυτό βρίσκεται στην αντιπολίτευση…

Τη «γραμμή», βέβαια, δίνουν οι τοποθετήσεις των ίδιων των εργοδοτικών ενώσεων, αποκαλύπτοντας τον ταξικό χαρακτήρα των μέτρων. Χαρακτηριστικά, στην πρόσφατη παρέμβασή του για τα Εργασιακά, ο ΣΕΒ «εξήγησε» ότι η απελευθέρωση των ομαδικών απολύσεων είναι θέμα «ζωής και θανάτου» για το κεφάλαιο, ότι η υπερίσχυση των επιχειρησιακών συμβάσεων έναντι των κλαδικών «ανταποκρίνεται στις διαφορετικές ανάγκες των επιχειρήσεων», ότι η «υποχρεωτική διαιτησία» με μονομερή προσφυγή των εργαζομένων «αποτελεί θεμελιώδη στρέβλωση του τοπίου των ελεύθερων συλλογικών διαπραγματεύσεων»…

Αντίστοιχα, στο επίπεδο κάθε μεγάλης επιχείρησης, δίπλα στην κλασική εργοδοτική τρομοκρατία ενάντια στους αγώνες των εργαζομένων, εξειδικεύεται και η ιδεολογική παρέμβαση του κεφαλαίου, το κάλεσμα «συναίνεσης» και υποταγής, που λέει «βάλτε πλάτη, να κρατηθεί η επιχείρηση, να περάσουμε τον κάβο, να αντέξουμε στον ανταγωνισμό…». Και εδώ, όμως, υπάρχει πλούσια πείρα, που αποδεικνύει ότι όσες θυσίες και να κάνουν οι εργαζόμενοι για λογαριασμό του αφεντικού, όπως μειώσεις μισθών, απλήρωτα δεδουλευμένα, εντατικοποίηση της εργασίας, σε τίποτα δε διασφαλίζονται έναντι της αντιλαϊκής κλιμάκωσης, των απολύσεων, των επιχειρήσεων που μεταφέρουν αλλού τα κεφάλαιά τους πετώντας τους εργαζόμενους στο δρόμο κ.ο.κ.

Ξεχωριστό ρόλο μέσα σε αυτό το ενιαίο αντιλαϊκό μπλοκ παίζουν οι δυνάμεις του εργοδοτικού – κυβερνητικού συνδικαλισμού. Πέρα από το ότι δεν κουνάνε ούτε δαχτυλάκι για την απεργία, στην πραγματικότητα κάνουν ό,τι μπορούν για το χαντάκωμα και τη χειραγώγηση των εργατικών αγώνων: Από τα συνδικαλιστικά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ που δηλώνουν ότι «οι απεργίες είναι ξεπερασμένο εργαλείο του περασμένου αιώνα», μέχρι τις ανακοινώσεις της ΓΣΕΕ που εγκαλούν τη σημερινή και τις προηγούμενες κυβερνήσεις γιατί η πολιτική τους δεν υπηρέτησε «αληθινά» την ανταγωνιστικότητα, από την πλειοψηφία της διοίκησης της ΑΔΕΔΥ, που προσπαθεί ακόμα και σήμερα να μπλοκάρει την εγγραφή στα σωματεία των δεκάδων χιλιάδων συμβασιούχων εργαζομένων στο Δημόσιο μέχρι το παιχνίδι που παίξανε με μοιρασμένους ρόλους οι ίδιες δυνάμεις σε ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ για να τρενάρουν όσο μπορούν την απόφαση για ενιαία απεργιακή απάντηση σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα, ο κατάλογος της συμβολής τους στο να περνάει όσο γίνεται απρόσκοπτα η αντιλαϊκή επίθεση δεν έχει τέλος. Για «κερασάκι», ήρθε και η πρόταση που πέταξε μόλις προχτές ο πρόεδρος της ΓΣΕΕ για δημιουργία «εθνικού επαγγελματικού ταμείου» συντάξεων, σε ρόλο λαγού για τις νέες αντιλαϊκές παρεμβάσεις στο Ασφαλιστικό που «ζυμώνονται» πριν καλά καλά εφαρμοστεί πλήρως ο πρόσφατος νόμος – λαιμητόμος!
Να γίνει η απεργία υπόθεση των ίδιων των εργαζομένων

Από όλο αυτό το μπλοκ, το οποίο παρά τις εντεινόμενες ενδοκαπιταλιστικές αντιπαραθέσεις στέκεται ενωμένο απέναντί τους, οι εργαζόμενοι και τα φτωχά λαϊκά στρώματα μπορούν να βγάλουν συμπεράσματα, να αντιπαραθέσουν τη δική τους ενιαία πάλη, να κάνουν δική τους υπόθεση την επιτυχία της απεργίας στις 8 Δεκέμβρη, κάνοντάς την σημαντικό σταθμό στην υπόθεση της ανόδου της οργάνωσής τους, της ενίσχυσης της συμμαχίας τους, της συγκέντρωσης δυνάμεων για το πέρασμα στην αντεπίθεση.

Το κάλεσμα του ΠΑΜΕ να γίνει η Τρίτη 6/12 μέρα πανελλαδικής συζήτησης με τους εργαζόμενους μέσα στους χώρους δουλειάς, αξιοποιώντας όλες τις μορφές παρέμβασης, εξορμήσεις, συσκέψεις, συζητήσεις στο διάλειμμα, στο σχόλασμα, στην αλλαγή της βάρδιας, είναι μια πολύ σημαντική πρωτοβουλία για το σπάσιμο των εκβιασμών και του κλίματος συναίνεσης στην αντιλαϊκή πολιτική, για την αποκάλυψη του πραγματικού χαρακτήρα των αντεργατικών μέτρων και των σχεδιασμών κυβέρνησης και κεφαλαίου, για την οργάνωση της εργατικής – λαϊκής απάντησης στις 8 Δεκέμβρη και μετά από αυτήν.

Την ώρα που η πρώτη νομοθετική παρέμβαση της νέας υπουργού Εργασίας απελευθέρωσε παραπέρα τη δράση των «δουλεμπορικών» γραφείων «ευρέσεως εργασίας», επιβεβαιώνοντας την προσήλωση της κυβέρνησης στη μονιμοποίηση και επέκταση της εργασιακής ζούγκλας και δίνοντας σαφές δείγμα γραφής για όσα θα ακολουθήσουν στα Εργασιακά, αντίστοιχα μεγάλη σημασία έχουν οι εστίες αντίστασης που αναπτύσσονται σε μια σειρά κλάδων σε όλη τη χώρα, ενάντια στο αίσχος των «δουλεμπορικών» και το «σκλαβοπάζαρο» των εργολαβιών, ενάντια στις απολύσεις και την απληρωσιά, όπως είναι οι κινητοποιήσεις των εργαζομένων στη ΛΑΡΚΟ, στην «Αφοί Βλάχου», στην «Καρυπίδης», στις εργολαβίες στα έργα της ΔΕΗ, στο ξενοδοχείο «Athens Ledra» κ.ο.κ., κινητοποιήσεις που δείχνουν την ανάγκη και τη δύναμη της ενιαίας πάλης των εργαζομένων, ανεξάρτητα από σύμβαση εργασίας.

Οι μέρες που μένουν μέχρι την απεργία είναι συγκεκριμένες, όπως συγκεκριμένη και σχεδιασμένη πρέπει να είναι η δουλειά των ταξικών δυνάμεων για την επιτυχία της, για τη μεγαλύτερη δυνατή συμμετοχή στις συγκεντρώσεις, για να προχωράει ο απεγκλωβισμός περισσότερων εργαζομένων από την πολύμορφη ιδεολογική παρέμβαση του κεφαλαίου και των στηριγμάτων του, για να μένουν περισσότερα αποκρυσταλλώματα στην οργάνωση των εργαζομένων, στο περιεχόμενο της πάλης τους και στη συμμαχία τους με τα φτωχά λαϊκά στρώματα, ενάντια στα μονοπώλια και την εξουσία τους, για τους απαιτητικούς και αναγκαίους αγώνες που ακολουθούν σε αυτόν τον δρόμο.

ΠΗΓΗ : http://www.rizospastis.gr