Συντάξεις: Τι μαθαίνει η Ελλάδα από Ευρώπη...

Για πολλά χρόνια μετά την καθιέρωση του θεσμού των συντάξεων από τον Ότο Βίσμαρκ το 1889, σχεδόν οι μισοί από τους ασφαλισμένους δεν προλάβαιναν να πάρουν τη σύνταξή τους λόγω του χαμηλού προσδόκιμου ζωής, ενώ από όσους κατόρθωναν να πάρουν σύνταξη στα 65 τους μόνο ένας μικρός αριθμός ζούσε πέντε χρόνια αργότερα.
Μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, η αύξηση του προσδόκιμου ζωής ήταν αλματώδης. Τα τελευταία πενήντα χρόνια το προσδόκιμο ζωής στην Ευρωπαϊκή Ένωση έχει αυξηθεί κατά πέντε χρόνια, ενώ το 2060 αναμένεται περαιτέρω αύξηση κατά επτά έτη. Η αύξηση αυτή, σε συνδυασμό και με τα χαμηλά ποσοστά γονιμότητας, σημαίνει ότι σήμερα για κάθε άτομο ηλικίας άνω των 65 ετών αντιστοιχούν τέσσερα ενεργά άτομα. Με τους παρόντες ρυθμούς αύξησης του προσδόκιμου ζωής, το 2060 θα αντιστοιχούν δύο εργαζόμενοι για κάθε συνταξιούχο.

Σε κίνδυνο η βιωσιμότητα του συστήματος
Ενώ η αύξηση του προσδόκιμου ζωής υποδηλώνει σαφώς βελτίωση και πρόοδο για τον άνθρωπο, αναμένεται ότι θα έχει σημαντικές επιπτώσεις στην οικονομία, στην αγορά εργασίας αλλά και στη δημοσιονομική σταθερότητα, καθώς ένας αυξανόμενος αριθμός συνταξιούχων θα πρέπει να βασίζεται στον κρατικό κορβανά για μεγάλο μέρος ή, σε ορισμένες χώρες, για το σύνολο της σύνταξής του. Με τις σημερινές τάσεις τίθεται σε κίνδυνο η βιωσιμότητα του ασφαλιστικού συστήματος. Θα πρέπει είτε να αυξηθούν οι ήδη υψηλές εισφορές είτε να μειωθούν οι συντάξεις.