Το γκρίζο του τσιμέντου μέσα στις σήραγγες του μετρό θέλησαν ορισμένοι να καλύψουν με χρώμα, αψηφώντας ή μάλλον αγνοώντας τον κίνδυνο που διατρέχουν. Χωρίς να έχουν λάβει την άδεια κανενός, άγνωστοι αποφάσισαν να κάνουν γκράφιτι στις σήραγγες που ενώνουν τον σταθμό του μετρό «Ευαγγελισμός» με την «Εθνική Αμυνα». Πώς έγινε αυτό στο «καλά φυλασσόμενο» μετρό, λίγοι γνωρίζουν.
Το φαινόμενο ενδημεί για χρόνια στους κόλπους του ηλεκτρικού σιδηροδρόμου, μεγάλο μέρος του οποίου κινείται υπέργεια με αποτέλεσμα η πρόσβαση στο δίκτυο αλλά και στους συρμούς να είναι εύκολη. Τα πράγματα όμως στο μετρό είναι διαφορετικά. Το δίκτυό του είναι μικρότερο, μετράει πολύ λιγότερα χρόνια ζωής και έχει καταφέρει να διατηρήσει τις εγκαταστάσεις του σχεδόν άφθαρτες. Η φύση των σταθμών είναι κυρίως που αποτρέπει –ή τουλάχιστον απέτρεπε μέχρι πρότινος– τους βανδαλισμούς και άλλες «παρεμβάσεις». Να όμως που και οι «απροσπέλαστες» σήραγγες μετρό, διότι οι σταθμοί έχουν γίνει αρκετές φορές στόχος επιθέσεων (ακυρωτικά μηχανήματα, ελεγκτές), έγιναν καμβάς για «καλλιτεχνικές» επεμβάσεις από γκραφιτάδες, οι οποίοι θέτουν τη ζωή τους σε κίνδυνο χωρίς να το γνωρίζουν. Οι «καλλιτέχνες» μπαίνουν στους κλειστούς σταθμούς τη νύχτα, με πύλη εισόδου τις σχάρες εξαερισμού, που βρίσκονται στο επίπεδο του δρόμου. Θεωρώντας ότι τη νύχτα το μετρό δεν λειτουργεί, υποθέτουν ότι το δίκτυο δεν ηλεκτροδοτείται, οπότε το περιβάλλον είναι ασφαλές. Ωστόσο, κατά τις νυχτερινές ώρες πραγματοποιούνται εργασίες συντήρησης του δικτύου με αποτέλεσμα αυτό να ηλεκτροδοτείται πλήρως και ο κίνδυνος που διατρέχουν να είναι πολύ μεγάλος.
Στο παρελθόν και τα βαγόνια του μετρό είχαν αρκετές φορές καλυφθεί με γκράφιτι και συνθήματα. Ωστόσο, ο κανονισμός του μετρό δεν επιτρέπει την κυκλοφορία βαμμένου συρμού και αυτοί καθαρίζονται σχολαστικά πριν κυκλοφορήσουν. Το γεγονός ότι οι γκραφιτάδες δεν είδαν ποτέ τα «έργα» τους πάνω στους συρμούς λειτούργησε με τον χρόνο αποτρεπτικά.
Τώρα, γιατί δεν ισχύει αντίστοιχος κανονισμός και στον ηλεκτρικό, ουδείς εκ των υπευθύνων ήταν σε θέση να απαντήσει.
Το φαινόμενο ενδημεί για χρόνια στους κόλπους του ηλεκτρικού σιδηροδρόμου, μεγάλο μέρος του οποίου κινείται υπέργεια με αποτέλεσμα η πρόσβαση στο δίκτυο αλλά και στους συρμούς να είναι εύκολη. Τα πράγματα όμως στο μετρό είναι διαφορετικά. Το δίκτυό του είναι μικρότερο, μετράει πολύ λιγότερα χρόνια ζωής και έχει καταφέρει να διατηρήσει τις εγκαταστάσεις του σχεδόν άφθαρτες. Η φύση των σταθμών είναι κυρίως που αποτρέπει –ή τουλάχιστον απέτρεπε μέχρι πρότινος– τους βανδαλισμούς και άλλες «παρεμβάσεις». Να όμως που και οι «απροσπέλαστες» σήραγγες μετρό, διότι οι σταθμοί έχουν γίνει αρκετές φορές στόχος επιθέσεων (ακυρωτικά μηχανήματα, ελεγκτές), έγιναν καμβάς για «καλλιτεχνικές» επεμβάσεις από γκραφιτάδες, οι οποίοι θέτουν τη ζωή τους σε κίνδυνο χωρίς να το γνωρίζουν. Οι «καλλιτέχνες» μπαίνουν στους κλειστούς σταθμούς τη νύχτα, με πύλη εισόδου τις σχάρες εξαερισμού, που βρίσκονται στο επίπεδο του δρόμου. Θεωρώντας ότι τη νύχτα το μετρό δεν λειτουργεί, υποθέτουν ότι το δίκτυο δεν ηλεκτροδοτείται, οπότε το περιβάλλον είναι ασφαλές. Ωστόσο, κατά τις νυχτερινές ώρες πραγματοποιούνται εργασίες συντήρησης του δικτύου με αποτέλεσμα αυτό να ηλεκτροδοτείται πλήρως και ο κίνδυνος που διατρέχουν να είναι πολύ μεγάλος.
Στο παρελθόν και τα βαγόνια του μετρό είχαν αρκετές φορές καλυφθεί με γκράφιτι και συνθήματα. Ωστόσο, ο κανονισμός του μετρό δεν επιτρέπει την κυκλοφορία βαμμένου συρμού και αυτοί καθαρίζονται σχολαστικά πριν κυκλοφορήσουν. Το γεγονός ότι οι γκραφιτάδες δεν είδαν ποτέ τα «έργα» τους πάνω στους συρμούς λειτούργησε με τον χρόνο αποτρεπτικά.
Τώρα, γιατί δεν ισχύει αντίστοιχος κανονισμός και στον ηλεκτρικό, ουδείς εκ των υπευθύνων ήταν σε θέση να απαντήσει.